ηφαίστειος

-α, -ο (Α Ἡφαίστειος, -εία, -ον)

νεοελλ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε ηφαίστειο, ο ηφαιστειακός («ηφαίστεια λάβα»)

2. το ουδ. ως ουσ. το ηφαίστειο

α) η επιφανειακή απόληξη ενός εκτεταμένου υπόγειου συστήματος μέσω τού οποίου διοχετεύεται το μάγμα από τον χώρο δημιουργίας του στην επιφάνεια τής γής

β) φρ. «είναι ηφαίστειο»

i. είναι θερμός, είναι φλογερός

ii. είναι πολύ εκνευρισμένος, είναι έξω φρενών

αρχ.

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον θεό Ήφαιστο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < Ήφαιστος + επίθημα -ειος (πρβλ. ηράκλ-ειος, λυκούργ-ειος)].